«Killers of the Flower Moon» Η ταινία και η αληθινή ιστορία

[ανεμος]

ΚΡΙΤΙΚΗ Επαναφορά από τη λήθη μιας συγκλονιστικής γενοκτονίας των αρχών του 20ού αιώνα, ιστορία αγάπης ποτισμένη με αίμα και μπόλικο δηλητήριο, σκορσεζικό έπος οργανωμένου εγκλήματος ντυμένο με γουέστερν φορεσιά, η πλέον προσδοκώμενη ταινία του 2023 προσφέρει ένα μεγαλειώδες και σκεπτόμενο σινεμά που άξιζε και με το παραπάνω την αναμονή.

Η Αμερικανική Ιστορία είναι γεμάτη θαμμένους σκελετούς που περιμένουν κάποιον να τους ανακαλύψει. Μερικούς από τους σκελετούς αυτούς έφερε στην επιφάνεια πριν μερικά χρόνια το βιβλίο από το οποίο εμπνεύστηκε τον τίτλο και το περιεχόμενό της η νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε. Κατόπιν δεκαετούς έρευνας ο συγγραφέας του, Ντέιβιντ Γκραν, ξεσκέπασε το συγκλονιστικό χρονικό μιας σειράς δολοφονιών οι οποίες συνέβησαν στην επαρχία Όσειτζ της Οκλαχόμα πριν περίπου έναν αιώνα και που, παρά τη στυγνότητά τους, με τον καιρό οι λεπτομέρειές τους σβήστηκαν από τη συλλογική μνήμη.

Όλα συνέβησαν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '20, όταν οι φτωχοί ιθαγενείς της περιοχής ανακάλυψαν κοιτάσματα πετρελαίου στα άγονα εδάφη που διάλεξαν να καλλιεργήσουν, απέκτησαν μεμιάς ζηλευτό πλούτο εκεί που μέχρι πρότινος ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και σύντομα άρχισαν ένας προς έναν να πέφτουν νεκροί κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της ντόπιας κοινωνίας και την εθελοτυφλία των τοπικών Αρχών. Το κίνητρο πίσω από τις δολοφονίες αυτές εντοπίζεται φυσικά σε δύο αρχέγονες ανθρώπινες αδυναμίες, τον φθόνο και την απληστία. Όμως, όπως απέδειξε στις σελίδες του βιβλίου του ο Γκραν, τα αιματηρά περιστατικά της επαρχίας Όσειτζ δεν ήταν καθόλου μεμονωμένα αλλά αποτέλεσαν κομμάτια μιας ευρύτερης συνομωσίας με σκοπό την εξουδετέρωση των γηγενών και την καπηλεία των περιουσιών τους.

Μια γκανγκστερικών προδιαγραφών και βιβλικών απόηχων αλληγορία της μισαλλόδοξης και βλοσυρής Αμερικής

Αυτή είναι η μία από τις ιστορίες που διηγείται στην ταινία του ο Σκορσέζε. Η άλλη αφορά στην κυριολεκτικά δηλητηριώδη ερωτική σχέση μιας νεαρής ιθαγενούς με τον καταστροφικά αφελή και εύκολα καθοδηγούμενο άντρα που διαλέγει ως σύζυγό της. Και γύρω από τις δύο αυτές αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες, το «Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού» διηγούνται την ακόμη μεγαλύτερη ιστορία που είναι εκείνη του βίαιου περάσματος της Αμερικής από την εποχή της Άγριας Δύσης και των αμείλικτων νόμων της στο μοντέρνο κόσμο που ανατέλλει με τον ερχομό του 20ού αιώνα. Ή, αλλιώς, η αιματηρή ενηλικίωση μιας νεαρής ακόμη χώρας η οποία αδυνατεί μέχρι σήμερα να αποτινάξει την αρπακτική και ρατσιστική φύση της.

Με τη βοήθεια του Έρικ Ροθ στο σενάριο, και με τρεισήμισι πυκνές ώρες στη διάθεσή του, ο Σκορσέζε επικαλείται για άλλη μια φορά τη μυθολογία του γκανγκστερισμού προκειμένου να οδηγηθεί σε μια βιβλικών απόηχων αλληγορία της μισαλλόδοξης και βλοσυρής Αμερικής και της λευκής φυλής ως αγέλης λύκων έτοιμων να κατασπαράξουν ανά πάσα στιγμή όσους κρίνουν φυλετικά και ταξικά κατώτερους. Παρά την πληθώρα δευτερευόντων χαρακτήρων, το φιλμ μοιράζει το βάρος της αφήγησης σε δύο κεντρικά πρόσωπα: τον βετεράνο πολέμου του Λεονάρντο Ντι Κάπριο με τη δραματική ανοησία που τον κάνει έρμαιο σκοτεινών σχεδίων, τις συνέπειες των οποίων ουδέποτε κάνει τον κόπο να συλλογιστεί, και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, καταπληκτικό (και σε σημεία σαρδόνια αστείο) στο ρόλο του μακιαβελικού γαιοκτήμονα ο οποίος κινεί σατανικά και ολέθρια τα νήματα της περιοχής.

Γύρω τους, ο Σκορσέζε χτίζει μεθοδικά το πικρό έπος του, ανταλλάσσοντας τις εντάσεις και τους τόνους αλλοτινών σκηνοθεσιών του για κάτι πιο βραδυφλεγές και πένθιμο και ζητώντας από το κοινό να τον ακολουθήσει υπομονετικά καθώς θα κλιμακώνει δραματικά την ταινία του, οδηγώντας την σε ένα από τα ωραιότερα φινάλε ολόκληρης της φιλμογραφίας του: εκεί όπου η Ιστορία μετατρέπεται σε ακρόαμα, η τραγωδία μεταμορφώνεται σε ψυχαγωγία και ο ίδιος ο σκηνοθέτης εμφανίζεται για να αποκαταστήσει μέσω του σινεμά την αλήθεια και να κλείσει τα στόματα όσων την παραχαράσσουν.




Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού
Κillers of the Flower Moon
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
2023

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάρτιν Σκορσέζε
ΣΕΝΑΡΙΟ: Έρικ Ροθ, Μάρτιν Σκορσέζε
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λίλι Γκλάντστον, Τζέσι Πλέμονς, Τζον Λίθγκοου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ροντρίγο Πριέτο
ΜΟΥΣΙΚΗ: Ρόμπι Ρόμπερτσον
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 206'
ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood Entertainment
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού IMDb 7.6/10



Από τον Λουκά Κατσίκα
Cinemagazine
19/10/2023





Το Killers of the Flower Moon έχει την καλύτερη ερμηνεία του Leonardo DiCaprio μέχρι σήμερα

Το Killers of the Flower Moon, που μπορείς να στριμάρεις στο Apple TV, είναι από τις δυνατότερες στιγμές στην καριέρα τόσο του DiCaprio, όσο και του De Niro.

Το συναρπαστικό ιστορικό θρίλερ του Martin Scorsese, το The Killers of the Flower Moon που πρωτοπαρουσιάστηκε στο 76ο Φεστιβάλ Καννών, ξεκινά με έναν θρήνο. Οι γέροντες της φυλής Osage στην Οκλαχόμα συγκεντρώνονται για να θρηνήσουν για τους νεότερους συγγενείς τους, που έχουν παρασυρθεί από την παρακμή των λευκών γειτόνων τους. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί οι θάνατοι είναι απλώς πνευματικοί. Πολλοί όμως, πάρα πολλοί, θα γίνουν πραγματικοί.

Ο συγγραφέας David Grann εξιστόρησε αυτή τη φρικιαστική πλοκή της πραγματικής ζωής, και τον εξονυχιστικό έλεγχο της του εκκολαπτόμενου, τότε, FBI, στο βιβλίο Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI που έγινε best-seller των New York Times το 2017. Καταγράφαμε τότε στο OneMan μία από τις δηλώσεις του Grann, που στεκόταν εμβρόντητος μπροστά σε κάθε νέο στοιχείο της έρευνάς του:

«Αυτό είναι το πιο κοντά στο Κακό έχω έρθει στην καριέρα μου. Πέρασα τόσο χρόνο αντικρίζοντας το στα μάτια, που δεν μπορούσα να μην επηρεαστώ. Αλλά συνέχισα. Στόχος μου να δώσω επιτέλους φωνή στα θύματα αυτής της τραγωδίας».

Ο Scorsese, που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Eric Roth, είχε αρχικά ακολουθήσει το φορμάτ του procedural του Grann, με το F.B.I. ως βασική του οπτική και εστίαση. Κατά τη διάρκεια της προπαραγωγής όμως, ο Roth και εκείνος άλλαξαν δρόμο – εν μέρει μετά από παραίνεση του DiCaprio – αντιστρέφοντας την αφήγηση έτσι ώστε να μπουν στο επίκεντρο οι Osage και οι σφαγείς τους.




Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας θανάσιμος αργός χορός οικογενειακής αφοσίωσης, εκμετάλλευσης και προδοσίας, που διαδραματίζεται μέσα από τα κίνητρα τριών πολύπλοκων χαρακτήρων. Του κουφιοκέφαλου Ernest Burkhart ( DiCaprio), του υπολογιστικού μεγιστάνα θείου του, William King Hale (Robert De Niro), και της Osage συζύγου του Ernest, Mollie – μία αποκαλυπτική Lily Gladstone που υποδύεται μία οξυδερκή, και άρα σχεδόν εσκεμμένα τυφλή για τα φίδια που έκρυβε στον κόρφο της, γυναίκα.



Με το Killers of the Flower Moon, ο Scorsese εξερευνά νέο έδαφος – είναι το πρώτο του western, μόλις η δεύτερη του μεγάλου μήκους του μαζί με το Kundun που τοποθετεί στο προσκήνιο τις ζωές μη λευκών χαρακτήρων, και μία από τις ελάχιστες (μαζί με το The Age of Innocence και το Alice Doesn’t Live Here Anymore) όπου κεντράρει με μπόλικο υλικό στην εμπειρία ενός γυναικείου χαρακτήρα.

Ο Ernest είναι αργόστροφος αλλά, όπως και στην περίπτωση του θείου του που χρησιμοποιεί τη φήμη του ως αξιόλογο μέλος της κοινότητας ως περισπασμό, η εξωτερική του γοητεία και η ευγένειά του τείνουν να κερδίζουν την ημέρα. Ακόμη και όταν τα πτώματα αρχίζουν να συσσωρεύονται. Ακόμα και όταν η Mollie χάνει φίλους και οικογένεια από δηλητήρια, σφαίρες και βόμβες. Ο θείος του γνωρίζει έναν χρήσιμο ηλίθιο όταν τον βλέπει.

Τον υποδύεται ένας αρρωστημένα γλυκός και αδυσώπητα απαίσιος De Niro. Ο ηθοποιός σε μία από τις δύο-τρεις καλύτερες στιγμές της καριέρας του (όχι, δεν τραύλισα), έχει την απόλυτα διακριτική κομψότητα ως πονηρός χειραγωγός. Μέσα από τα γυαλιά του, εμποτίζει τον χαρακτήρα με μία ηθικοπλαστικότητα τόσο αποκρουστική που μαγεύεσαι να την παρακολουθείς.

Για τον DiCaprio πάλι, στα χαρτιά, ο ρόλος του μοιάζει αδύνατος. Ο χαρακτήρας του δεν είναι ούτε ήρωας ούτε κάποιος χαρισματικός παράνομος, αλλά μία μαριονέτα χωρίς αντανακλαστικά, της οποίας οι πράξεις εμπνέουν αποστροφή και οργή.



Ο Ernest συνηθίζει τόσο πολύ το λουρί που κρατά ο Hale γύρω από τον λαιμό του, που παραδίνει σχεδόν και το τελευταίο ψήγμα ελεύθερη βούλησής του. Η ερμηνεία του DiCaprio όμως – η καλύτερη του ως τώρα ενάντια σε όλες τις πιθανότητες – προκαλεί ένα περίεργο είδος συμπάθειας μπροστά στο θέαμα ενός ποταπού ατόμου που δεν καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από την αλήθεια των δικών του συναισθημάτων, πόσο μάλλον για τον ρόλο που μπορεί να έπαιξε στην οδύνη του μοναδικού ανθρώπου που νοιάζεται για εκείνον.

Αυτό που είναι δύσκολο να αποδοθεί σε μία κριτική είναι η ακαταμάχητη εμπειρία της παρακολούθησης του Killers of the Flower Moon.

Η μουσική του Robbie Robertson, ενός εν μέρει ιθαγενή Καναδού μουσικού και μακροχρόνιου φίλο του Scorsese που πέθανε φέτος, έχει ντύσει σχεδόν κάθε σκηνή, και τις πιο αθώες ακόμα, με έναν μόνιμο βόμβο που προμηνύει τα χειρότερα, χωρίς ποτέ να επιτάσσει συναισθήματα.

Η διεύθυνση φωτογραφίας, αντάξια πίνακα, είναι του Rodrigo Prieto (The Wolf of Wall Street, Silence, The Irishman). Η περίπλοκη σκηνογραφία από τον θρυλικό Jack Fisk στην πρώτη του συνεργασία με τον Scorsese, ζωντανεύει το παρελθόν με τις πιο μικρές και απροσδόκητες λεπτομέρειες, όπως ένα μπιλιαρδάδικο που περιέχει το δικό του κουρείο.

Η διάρκεια τρεισήμισι ωρών είναι απολύτως δικαιολογημένη σε μία κλιμακούμενη τραγωδία που δεν χαλαρώνει ποτέ. Μία απεικόνιση ιστορικής διαγραφής ανθρώπων και κουλτούρων με απόηχο σε σημερινές, οικτρά διχαστικές πολιτικές συμπεριφορές.

Είναι μία δύσκολη πράξη εξισορρόπησης για έναν σκηνοθέτη τόσο ταλαντούχο και οπερατικό όσο ο Scorsese, του οποίου η ικανότητα να αφηγείται οποιαδήποτε ιστορία έρχεται σε αντίθεση με την τελική παραδοχή του ότι, ως πλούσιος 80χρονος λευκός σκηνοθέτης, τούτη μπορεί να μην ήταν δική του ιστορία για να την πει.

Έτσι όμως μετατρέπει το Killers of the Flower Moon σε ένα είδος ιστορίας που μπορεί όντως να λέει ακόμα, καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον – μία ιστορία για την απληστία, τη διαφθορά και τη διάστικτη ψυχή μιας χώρας που γεννήθηκε μέσα από την πεποίθηση ότι θα ανήκε σε οποιονδήποτε θα είχε τα αθέμιτα μέσα για να τη διεκδικήσει.

Το Flower Moon είναι μία γρήγορη γροθιά στο στομάχι που επικεντρώνεται στην κακοποίηση του έθνος των Osage, στα χέρια εκείνων που δεν είχαν δικαίωμα σε τίποτα αλλά θεωρούσαν ότι άξιζαν τα πάντα. Όπως ρωτάει ο Ernest όταν διαβάζει για την ιστορία του Osage από ένα βιβλίο: «Μπορείς να δεις τους λύκους σε αυτήν την εικόνα;».

Εμείς μπορούμε;

ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΓΡΙΒΕΑ
ONEMAN
19/10/2023





Ποιος σκότωσε τους δισεκατομμυριούχους Ινδιάνους;

Οι αποτρόπαιοι φόνοι πάνω από 60 Ινδιάνων Όσατζ στην Οκλαχόμα του 1920, έρχονται ξανά σφοδρά στο προσκήνιο μέσω Scorsese, DiCaprio και De Niro.

Το 1897 ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά πετρέλαιο στα εδάφη τους. 20 χρόνια μετά πάνω από 60 μέλη της φυλής των Όσατζ, των πιο ‘πλούσιων ερυθρόδερμων’ του πλανήτη, όπως έγραφαν με φουλ μίσος οι εφημερίδες της εποχής, έβαψαν με το αίμα τους τα ίδια χώματα προκειμένου τα περίπου 400 εκ. δολάρια -που έπαιρνε ετησίως η φυλή- να καταλήξουν στα χέρια των λευκών κηδεμόνων τους.

Πρόκειται για μια σειρά στυγνών δολοφονιών (που έμειναν στην ιστορία ως ‘Η βασιλεία του τρόμου’ και ανάγκασαν τον J. Edgar Hoover να στείλει τον τοπ πράκτορά του για να τους διαλευκάνει) οι οποίοι έρχονται ξανά στην επικαιρότητα μέσω του εξαιρετικού βιβλίου ‘Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI’ του David Grann,αρθρογράφου του New Yorker, που μόλις κυκλοφόρησε.

Μια εντελώς only in America ιστορία φόνου, προδοσίας, ρατσισμού, απληστίας -αλλά και ηρωισμού, στα πλαίσια της πενταετούς έρευνας της οποίας ο έγκριτος συγγραφέας του Lost City of Z (που μόλις έγινε ταινία, όπως και όλα σχεδόν τα υπέροχα άρθρα του) παραλίγο κυριολεκτικά να χάσει το μυαλό του.



“Αυτό είναι το πιο κοντά στο κακό έχω έρθει στην καριέρα μου. Πέρασα τόσο χρόνο αντικρίζοντας το στα μάτια που δεν μπορούσα να μην επηρεαστώ. Αλλά συνέχισα. Στόχος μου να δώσω επιτέλους φωνή στα θύματα αυτής της τραγωδίας”.

Ο λόγος; Ότι ακόμη και αυτός, παρόλο την εμπειρία του (για το Lost City of Z, πχ. πέρασε χρόνια στον Αμαζόνιο) δεν περίμενε αυτό που θα αντίκριζε όταν έφθανε για πρώτη φορά στην Οκλαχόμα και έψαχνε το θέμα λίγο παραπάνω.

Εκεί που ο πλούτος έχει μεν πλέον εξαφανιστεί, με τους Ινδιάνους να ζουν σε άθλιες συνθήκες, αλλά το φάντασμα των συγκεκριμένων άλυτων εγκλημάτων και της τρομακτικής αυτής αδικίας πλανάται ακόμη πάνω από τους απόγονους των δολοφονημένων και των δολοφόνων, που συνεχίζουν να ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Όλα ξεκίνησαν όταν, ξαφνικά, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου κάτω από τον κατακλυσμό των -περίπου 2.500- φτωχών Ινδιάνων Όσατζ. Οι οποίοι, ωστόσο, στην αρχική συμφωνία με την κυβέρνηση, όταν τους έδωσαν αυτή τη φαινομενικά άχρηστη γη, είχαν φροντίσει παραδόξως να κρατήσουν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης.

Αυτό σήμαινε ότι, από την μια μέρα στην άλλη, μετατράπηκαν στην πιο πλούσια φυλή ή κάστα ανθρώπων όλου του πλανήτη. Προσελκύοντας, νομοτελειακά, στρατιές από κατακάθια (μεταξύ των οποίων και εκατοντάδες δικηγόρους) που ήρθαν με στόχο πρώτα να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους (σ.σ. και την κηδεμονία τους, όπως όριζε ο νόμος τότε) και μετά να τους κατασπαράξουν.

“Η νομοθεσία της εποχής ήταν εντελώς ρατσιστική. Αν ήσουν καθαρόαιμος Όσατζ, θεωρούσε ότι είσαι ανίκανος να διαχειριστείς τα χρήματά σου, οπότε σου όριζε ένα λευκό κηδεμόνα για να σου ορίζει πως να τα ξοδέψεις”.

Οι φόνοι ξεκίνησαν λίγο μετά. Κάποιοι από αυτούς δηλητηριάστηκαν (κυρίως γυναίκες, δια χειρός των λευκών αντρών τους), κάποιοι αντιτάχθηκαν με δυναμίτες που έπεσαν στο σαλόνι του σπιτιού τους, άλλοι οδηγήθηκαν στους τριγύρω λόφους και πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ ή πετάχθηκαν έξω από κινούμενα τρένα.



Ολόκληρες οικογένειες κυριολεκτικά ξεκληρίστηκαν, με το νόμο της περιοχής να μην δείχνει καμία διάθεση να κάνει κάτι, πριν ο πραγματιστής J. Edgar Hoover, που έβλεπε ότι όλο αυτό θα επηρεάσει δυσμενώς την καριέρα του, έστειλε τον τοπ πρακτορά του, τον άμεμπτου ηθικής Tom White (βλέπε αριστερά στη φωτό), προκειμένου να σταματήσει το μακελειό. Κάτι που οδήγησε τελικά στην δημιουργία του FBI για να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους υποθέσεις.

Βέβαια ακόμη και αυτός, που πραγματικά ήταν μια ηρωική φιγούρα βγαλμένη από την μυθολογία της Άγριας Δύσης, σαν τους ρόλους που έπαιζαν οι Gary Cooper και Henry Fonda, δεν κατάφερε να φέρει τους ενόχους στη δικαιοσύνη.




Για την ακρίβεια δεν το προσπάθησε καν, αφού ήταν σίγουρος ότι ποτέ δεν πρόκειται να καταδικάζονταν από λευκούς ενόρκους. Οπότε κατέληξε απλώς στο να αλλάξει τη νομοθεσία, απαγορεύοντας σε λευκούς (συζύγους ή άλλους συγγενείς) να κληρονομούν τα δικαιώματα των Όσατζ.

“Ο Tom White δεν ήταν κάποιος υπεράνθρωπος ντετέκτιβ. Απλώς κάποιος που, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε τότε, σε μια εποχή ανομίας στην οποία ήταν πολύ εύκολο να επηρεάσεις την δικαιοσύνη προς το μέρος σου, νοιάζονταν πραγματικά για την υπόθεση”.

Επίσης, όπως συμβαίνει σε κάθε καλή ιστορία (αλλά σπάνια στην πραγματικότητα), στην υπόθεση παίζει και όντως ένας αρχικακός επιπέδου Daniel Day-Lewis στο There Will Be Blood. Συγκεκριμένα ο William Hale (βλέπε φωτό παρακάτω), με το παρατσούκλι ‘Ο βασιλιάς των λόφων’, που έφτασε στην περιοχή με μοναδική περιουσία τα κουρέλια που φορούσε και ένα ετοιμοθάνατο άλογο και κατάφερε, μέσα σε λίγα χρόνια, να μετατραπεί στον πιο ισχυρό άντρα της περιοχής που απαιτούσε από όλους να τον αποκαλούν ‘O Αιδεσιμότατος’. Εκείνος θεωρείται υπεύθυνος για πολλούς από τους φόνους, αλλά τελικά καταδικάστηκε μόνο για ένα, περνώντας μόλις 18 χρόνια στη φυλακή.



Το συγκεκριμένο βιβλίο, που προφανώς και προσεχώς θα γίνει ταινία (με επικρατέστερους να το αναλάβουν τους Scorcese, DiCaprio και De Niro), καταφέρνει πραγματικά να ρίξει για πρώτη φορά σε μια ξεχασμένη υπόθεση. Σε μια τεράστια αδικία που ναι μεν καταγράφηκε, αλλά ποτέ δεν εξιχνιάστηκε.

Οι Όσατζ δεν ξέχασαν ποτέ τι συνέβη. Αλλά η υπόλοιπη χώρα απλώς αποφάσισε να το διαγράψει από τη μνήμη της

Επίσης, παρόλο που συνέβη πάνω από έναν αιώνα πριν, η συγκεκριμένη ιστορία παραμένει φουλ επίκαιρη. Ειδικά αν βάλεις στο νου την ευκολία με την οποία ο Trump διέταξε να χτιστεί πετρελαιαγωγός μέσα από τα εδάφη των Ινδιάνων. Αποδεικνύοντας ότι η αντιμετώπιση που έχουν, ότι δηλαδή τους χαρίστηκε ότι έχουν, δεν έχει αλλάξει και τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια.

ΥΓ. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι τάφοι των θυμάτων στολίζονται καθημερινά με λουλούδια από τους συγγενείς του. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα ήταν τα θύματα αυτής της παραλίγο γενοκτονίας.

ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ
ONEMAN
26/4/2017